In 1983 kreeg mama op 38-jarige leeftijd een beroerte. Zij bleef rechts verlamd en had heel zware afasie – ze heeft de rest van haar leven geen letter meer kunnen lezen, geen woord meer kunnen schrijven en haar spreken was een onbegrijpbaar mengsel van half afgebroken woorden en wat nonsens. Papa, Maurits Ohler, heeft op dat ogenblik geen moment getwijfeld en heel zijn leven in haar dienst gesteld. Een haast bovenmenselijke prestatie met drie kleine kinderen en een voltijdse job als leraar.
Alles heeft hij voor haar opgeofferd. Heel zijn leven stond in teken van mama. Hobby’s bestonden niet. Wat niet kon voor mama, kon niet. Elke seconde ging naar haar. Zelfs toen hij zelf in een rolstoel terechtkwam nadat hij beenmergkanker kreeg, bleef hij mama verzorgen. Mama kon zich niet meer met woorden uitdrukken en hij was haar spreekbuis en toeverlaat. Mama hervond zichzelf in het schilderen; dat werd haar taal, haar manier om iets aan de wereld te vertellen. Dit kon enkel dankzij hem. Ze kon weer iemand worden. Ze bestond weer in een wereld waarin ze naar de rand was geduwd.
Toen mama in 2022 overleed, besloot papa, inmiddels 80 jaar oud, een boek over hun opmerkelijk leven te schrijven. Een boek over mama, schilderkunst en afasie. “PDR – Levenslang Afasie” van Maurits Ohler verscheen in april 2024. Hiermee zet hij een belangrijke stap in zijn missie om afasie en het belang van mantelzorg bij het grote publiek kenbaar te maken.