Mijn held is mijn zus, Lies (of Bol). Lies is het afgelopen jaar mijn rots in de branding geweest, en niet alleen voor mij, desondanks dat haar eigen gezondheid niet geweldig was. Dat laatste heeft ze trouwens heel lang voor zichzelf gehouden omdat ze het belangrijker vond dat anderen zich niet nog meer zorgen zou maken.
Het is dankzij Lies dat vorige zomer de sepsis van mijn mama snel genoeg ontdekt is geweest waardoor ze, op drie weken ziekenhuis na, er geen ernstige schade van heeft ondervonden.
Lies was degene die in november toen ons zoontje van drie maanden met RSV naar het ziekenhuis moest, de nachten daarvoor bij me kwam slapen omdat mijn man in het buitenland zat en ze wist dat ik anders geen oog dicht zou gedaan hebben. Die ons in het ziekenhuis kwam aflossen zodat we mijn man en ik met onze andere zoon konden gaan eten (en tussendoor was het ook zij die mee onze andere zoon opving).
Het was Lies die toen we op twee dagen tijd de grootvader van mijn man en dan onze drie-jarige hond verloren, meteen boekjes had gekocht om ons te helpen bij het rouwproces van onze 2,5-jarige zoon.
Lies is degene die op school een weggeefkast heeft gecreëerd voor jongeren die het moeilijk hebben. Ze heeft hiervoor in december 2023 een benefiet-concert voor georganiseerd en met dat geld vult ze die kast steeds aan, samen met donaties van leerkrachten die ze mee heeft gekregen in het verhaal.
Ik heb het gevoel dat wat ik schrijf nooit voldoende kan capteren wat ze, niet alleen het afgelopen jaar, allemaal heeft gedaan en betekent. Ze is een ongelofelijk zus en dochter, de beste tante/meter van mijn kindje en gewoon een held voor heel veel mensen. En hier vraagt ze nooit iets voor terug, behalve knuffels van onze kindjes.