Ik ken haar sinds 1997 toen ik startte met werken bij Electrabel. Ik werd jammer genoeg in 2011 ernstig ziek. Ik bleef toch nog aan het werk omdat men geen diagnose vond. Ik vond veel steun bij Marleen die ik inmiddels mama Marleen noem. Mijn vader verloor ik in 1988 en mijn moeder in 2010. Ik heb alleen maar 1 broer meer. Mama Marleen doorkruiste met mij bijna half Belgie van kliniek tot kliniek. Zij nam daarvoor zelfs verlof om mij moreel bij te staan en me naar de klinieken te brengen. In 2014 kreeg ik de diagnose. CP (cerebral palsy) en daarbovenop een syrinx in mijn ruggemerg en een cyste van Tarlov. Dit samen zorgde ervoor dat ik inmiddels niet meer kan gaan werken, met een looprek loop en nu chronische pijnpatient. Het is ongeneeslijk en op termijn zal ik deels of volledig verlamd geraken. Ik ben nu 48 jaar. Maar mama Marleen is er nog steeds. Ik woon in Oostakker en zij in Nevele maar als ik hulp nodig heb staat ze hier meteen. Ondertussen is mijn mama Marleen op vervroegd pensioen en was het afgelopen jaar voor haar zeer zwaar. Ze verloor onverwachts haar schoonbroer aan ziekte en zorgt nu voor haar terminale schoonzus. 3 weken geleden verloor ze haar buurman en heel goeie vriend die omkwam bij een arbeidsongeval bij Coca Cola. Mama Marleen blijft zich ijzersterk houden en is er nog altijd voor me. Ondanks haar eigen zeer zware verliezen en zorgen. Het is een prachtig persoon die ik ook zoveel mogelijk tracht te steunen. Als ik een medaille mocht uitreiken dan zou het aan mijn mama Marleen zijn. Een gouden hart en een sterke madam. Ik ben trots op mijn mama Marleen.
