Ilse werkt als logopediste in Dominiek Savio in Gits, waar volwassenen met een handicap verblijven. De zorglast was de voorbije jaren al gegroeid, maar door de coronacrisis, werd die alleen maar groter. Samen met al haar collega’s van Dominiek Savio waren zij maandenlang het enige aanspreekpunt voor hun zwaar zorgbehoevende residenten, aangezien die laatsten een jaar lang geen bezoek mochten ontvangen. Naast de angst om zelf besmet te raken of hun residenten te besmetten, woog vooral het psychologische aspect zwaar door. De residenten hadden niemand anders tot wie ze zich konden richten. Toch bleven Ilse en haar collega’s – allemaal vaders en moeders die ook nog een gezin te runnen hadden – zich in moeilijke omstandigheden inzetten om hun residenten niet alleen zorg, maar ook aandacht, liefde en entertainment te bieden. Gewoon al even buiten kunnen voor een therapie i.p.v. in het gebruikelijke lokaal, deed veel residenten opleven. Ilse en al haar collega’s uit de gehandicaptenzorg verdienen echt wel een standbeeld.
