Ik leerde Ilse kennen 4 jaar geleden, ze is de secretaresse van de basisschool waar ik begon te werken. Ilse had het jaar ervoor een hartstilstand gehad. Ze was aan het voetballen en viel voor dood neer. Ze werd 20 minuten door omstaanders gereanimeerd en 20 minuten door de ambulanciers. Dokters gaven gaar weinig kans op overleven en de kans op schade was enorm.
Ze lag in coma maar plots werd ze beter. Ze vocht voor haar leven. Ik ken ze enkel hoe ze nu is en ze heeft het moeilijk met haar korte termijn geheugen maar voor de rest zou je niet zeggen dat zij dit heeft voorgehad. Ilse doet alles voor een ander, ik heb net mijn 2e kindje en Ilse komt mij helpen wanneer ik slaap moet inhalen, ze is mijn luisterend oor voor alles, ze gaat naar de winkel wanneer ik thuis moeilijk weg kan, … Ze doet dat uiteraard niet enkel bij mij… Ook op het werk denkt ze aan kleine dingen om een ander gelukkiger te maken… Is er een collega die het moeilijk heeft, dan laat zij je voelen dat je bij haar terecht kan. Enfin een prachtvrouw als je het mij vraagt. Logisch dat zij 5 jaar geleden nog niet mocht gaan…. Zo dankbaar aan de mensen die haar gered hebben. Zo dankbaar dat ik haar leerde kennen.
