Wie mijn zus Marlies nu leert kennen, ziet haar vooral als de dame die de zorg en verantwoordelijkheid op zich nam voor de gehandicapte dochter van mijn jongste broer.
Mensen die haar langer kennen, weten dat ze op 23 jarige leeftijd een houten lokaaltje liet bouwen in een illegale krottenwijk in Chili en onder het regime van Pinochet gedurende bijna 13 jaar met de vrouwen van de wijk initiatieven opzette die hen toelieten deze extreem zware periode in de geschiedenis van Chili door te komen. Ze stampte zo’n 25 initiatieven uit de grond: een collectieve gaarkeuken, kindercrèche, jeugdgroepen, zomervakanties, breigroep, artisanale werkgroep, lessen, …
Marlies deed dat aanvankelijk zonder financiële steun. Later kreeg ze een jaarbeurs van 2500 euro en kwam er ook wat geld door de verkoop van handwerkjes gemaakt door Chileense vrouwen. Parochiale verenigingen, familie en vrienden hier steunden met taartenslagen, tombola’s, Chili-avonden en kleine geldelijke bijdragen. “Echte” erkenning kwam er nooit. Maar onder het motto “liever een druppel op een hete plaat dan de zwaksten in de steek te laten” steunt ze tot op vandaag “haar” vrouwen in Chili.
Marlies. Dat is ook de steun en toeverlaat van zus Linda, die door kanker getroffen werd en die ze vergezelt bij haar behandeling. Kortom: een vrouw die ik met liefde en trots mijn Zus noem !