In 2008 leerde ik mijn toekomstige man kennen, wij waren toen onbezorgde tieners. Later in de middelbare school zijn zijn ouders plots gescheiden. Zijn moeder ging uit huis en hij bleef, samen met zijn broer, bij zijn slechtziende vader wonen. Sinds die dag heeft hij de verantwoordelijkheid op zich genomen voor het volledige huishouden, alsook de zorgen voor zijn vader. Tegelijkertijd worstelde hij met zijn identiteit. Dit was voor hem een zeer zware periode die hij nog steeds met zich meedraagt.
Ondertussen heeft zijn vader een nieuwe vriendin, die volledig blind is. Iets later zijn wij getrouwd en uit huis gegaan na het plotse overlijden van de grootvader. Oma kon vanwege haar dementie niet meer alleen blijven wonen en mijn schoonvader heeft zijn woning laten aanpassen zodat zij bij hem in kon wonen. Hoewel we niet meer thuis wonen, gaat mijn man elke dag langs voor de nodige hulp voor zijn vader, plusmama (als zij aanwezig is) en oma. Dit gaat over alledaagse zaken zoals boodschappen brengen, een kapot gevallen glas opruimen, … tot heel véél extra efforts: zoals hen verrassen in een dinopak (zie foto), een weekend op oma passen zodat zijn vader en plusmama er even tussenuit kunnen, enzovoort. Dit verzorgende zie je hem ook terug doen op zijn werk, waarbij hij binnen Covida zorgt voor een leefgroep van personen met een handicap.
Hij heeft een zware tocht erop zitten en zal altijd voor iedereen klaar staan. Hij verdient het echt om trots op zichzelf te zijn, chapeau!