Jaja, de mama, de mater familia, mijn ma…
In de jaren ’80 gedijden we als een goed gezin, pa was werkzaam als technisch ontwerper bij Vynckier te Gent, ma wertke belangeloos bij haar zus als schoonheidsverzorgster. Ik was primus in de klas, toen duistere wolken zich samenpakten boven ons landje en ik stilaan “het licht” verloor in dit leven.
In 1993 wist ik in Gran Canaria dat onze geliefde Koning Boudewijn overleden was, waarvoor bij mij ook een soort melancholie/tristesse ontstond. Toen ging ik naar het college waar mijn maatschappijbeeld veranderde….Door Roaccutane kreeg ik een zware depressie en alle erge bijwerkingen. Vele anderen zijn hierdoor overleden. Ik niet, ik bleef voortstrijden voor vrede, gerechtigheid en RECHTVAARDIGHEID, samen met mams, ook al toen ik ons gezin verlaten had in 2001 en in Londen was, waar ik door de wachten gestapt was om de Koninklijke Familie te spreken. Het stond in alle kranten en media in Verenigd Koninkrijk, uiteraard was ik verweesd en vervreemd in de buitenwereld.
Na vele zorgen van mijn eigen grootmoeder, Louise en mijn ma die haar zo bijstond als zij dit las in de Zondagskrant. Mijn mémé is toen zo geschrokken en verdriet, dat zij ook onder bepaalde slechte middelen in een verzorgingstehuis was terechtgekomen, daar heeft mijn mama haar altijd als verpleegster (de beste!) geholpen.
Door velen benijd, is mijn mama nooit beloond geweest voor haar zorgen over mémé en mij.
Ze kwam mij te hulp op een plaats waar de maatschappij niet het fijne over weet, velen zijn er gestorven…
Samen wil ik nog leren koken van mams, vooral vegetarisch, ik ben een grote dierenvriend. Ikzelf probeer nog mijn opleiding internationale communicatie, na religieuze interculturele vergelijking.
Mijn ma is de beste!