Mijn tante is leesbevorderaarster. Ze is erg gepassioneerd door de kracht van verhalen. Tijdens corona vielen haar leesbevorderingsactiviteiten stil. Vrij snel begon ze na te denken over hoe ze iets kon betekenen voor eenzame mensen, zieke mensen en kinderen die – gezien de maatregelen – niet meer naar school konden. Zoveel mensen die geen verbinding meer hadden met andere mensen, die weinig tot geen verhalen meer konden genieten….
Ze startte een voorleesclub op met jonge vrijwilligers. Samen spraken ze heel wat verhalen in. Die verhalen konden mensen dan – vanop afstand – beluisteren door middel van een Toniebox, een laagdrempelig systeem om ingesproken verhalen te laten beluisteren. Oudere mensen en kinderen die weinig tot geen bezoek meer konden krijgen, konden nu toch luisteren naar verhalen.
Mijn tante zocht geschikte verhalen die door haarzelf en door jongeren ingesproken werden. Zij gaf vorming aan de jongeren zodat zij de verhalen belevingsgericht en op maat konden inspreken. Zij zorgde voor dispatching van de verhalen (via de Tonieboxen).
De corona-maatregelen zijn intussen opgeheven, maar de behoefte aan ingesproken verhalen blijft. Mijn tante maakt verhalentassen (Toniebox + prentenboeken) klaar en leent die gratis uit aan anderstalige gezinnen met jonge kinderen. Kinderen kunnen de verhalen zelfstandig beluisteren.
Dit is niet het eerste project dat mijn tante op haar palmares heeft staan. Ze voelt zich enorm maatschappelijk verantwoordelijk.