Ik vecht al 6 jaar tegen bloedkanker. In 2016 kreeg ik de keiharde diagnose: leukemie.Ik werd dan enkele maanden gehospitaliseerd en kreeg een stamceltransplantatie met mijn eigen stamcellen.Alles ging goed. Tot begin 2021. Ik kreeg MDS, een andere agressieve vorm van bloedkanker en een rechtstreeks gevolg van de zware chemotherapie die ik in 2016 te verduren kreeg. Dat was een mokerslag voor mij maar ook voor mijn vrouw en 3 kinderen. De enige kans op genezing was opnieuw een stamceltransplantatie ondergaan, maar deze keer van een donor.In de internationale bloedbank werd geen sluitende match gevonden. Toen kwam haplo indentieke transplantatie in beeld: donorcellen van aanverwanten.Mijn ouders en 2 zussen maar ook onze oudste dochter, Norah, toen 14 jaar, werden getest.Norah kwam er als beste uit.We vonden dit een moeilijke beslissing. Voor Norah was het de logica zelve om haar papa te helpen.Na een ganse procedure werden er uiteindelijk stamcellen van haar gecollecteerd en kreeg ik in april een stamceltransplantatie.Alles sloeg goed. Tot februari van dit jaar. Ik maakte geen bloedplaatjes meer aan en na een beenmergpunctie bleek dat ik aan het hervallen was. Een nieuwe therapie werd opgestart waarbij ik witte bloedcellen van Norah nodig had. Ook nu heeft Norah geen seconde getwijfeld. Ik heb samen met mijn vrouw het leven geschonken aan haar, nu helpt zij mij om verder te kunnen leven. Dat is het mooie aan het verhaal.
