Eén van mijn helden in het dagelijkse leven is Julie Everix. Zij heeft ongeveer 5 jaar geleden belangeloos zojong opgericht. Zojong is een organisatie die instaat voor jonge mantelzorgers. Zij wil samen met het team die ze rond haar geeft zich inzetten en het taboe rond jonge mantelzorgers doorbereken en van de baan vegen. Ze is niet alleen een luisterend oor maar ze geeft ook aan de mantelzorgers tips, informatie en wil dat ze (h)erkenning krijgen. Elke mantelzorger kan bij haar terecht om hun verhaal te doen wanneer ze het moeilijk hebben of nood hebben aan een babbel. Tussen haar eigen studies door maakt ze tijd vrij voor iedereen. Ze cijferend soms haarzelf weg, wat van haar een heel mooi persoon maakt en een voorbeeld voor vele.
Julie was de eerste persoon in België die het aandurfde om een organisatie op te richten voor jonge mantelzorgers. Zij is de persoon die een verschil wilde maken voor iedereen in zo’n situatie. Als jonge mantelzorger kon je voor 2019 nergens terecht, wat een groot gemis was voor vele. Zelf ben ik ook jonge mantelzorger sinds ongeveer 14 jaar geleden. Toen kreeg mijn mama de diagnose MS. Sindsdien is er veel veranderd en had ik niet meer een zorgeloze jeugd zoals anderen van mijn leeftijd. Ik kon nergens met mijn verhaal naar toe, ik heb heel diep gezeten en in 2019 was het dan eindelijk zover. Ik kon eindelijk mijn verhaal doen en dat was bij haar. Zij was een luisterend oor, die af en toe vroeg en nog altijd vraagt ‘oe ist?’. Die vraag alleen al deed mijn hart smelten want iemand zag ons eindelijk staan. Julie is zo’n fijn persoon en een traantje laten of je frustraties uiten het kan allemaal bij haar. Zij gaat nooit iemand beoordelen daarom, nee ze zou zelf troosten en samen naar een weg zoeken.
Julie verdient dit meer dan wie ook.