Samen hebben we een verleden van bijna 20 jaar waarvan 12 jaar een relatie.
Waar ik hem enorm voor wil bedanken is dat hij er tot op de dag van vandaag nog steeds is.
Dit ondanks mijn kuren en grillen. Als er iets is met me, welk uur of moment van de dag, kan ik op hem rekenen. Ik hoop omgekeerd ook.
Zo hebben we nog steeds momenten waar we om kunnen lachen en samen het Nieuwe Jaar tegemoet gaan, maar ook die waarvan ik weet dat het geen evidentie is. Hij stond er ook bij de communie van mijn broers voor de handoplegging, en als één van de anderen hulp nodig had. Mijn Oma belde steevast naar hem als ze mij niet aan de lijn kreeg.
Ik ben nu éénmaal niet de gemakkelijkste en toch blijft hij het mooie in mij zien, wat ik moeilijk begrijpen kan. Het spijt me zeer de momenten dat ik hem kwets als ik weer eens boos ben omdat iets me raakt. Maar ondanks staat hij er en dat verdient wel een erkenning als Held.