Op 4 november 2008 werd bij mij MS vastgesteld. Lieven, mijn echtgenoot, draagt samen met onze dochter in alle stilte mijn last op hun schouders.
Heel vaak informeren vrienden, familie en kennissen naar mijn toestand, hoe het met mij gaat. Lieven (en ook Yana, onze dochter) wordt hierin vaak vergeten. Vroeger was ik de carrièrevrouw en Lievens droom was om minder uren te werken om deels huisvader te worden. Nu, 15 jaar na mijn diagnose, is dit bij een droom gebleven. Wel neemt hij (samen met onze dochter) veel kleine en grote huistaken op zich, naast hun fulltime banen. Ook emotioneel zitten we vaak op een rollercoaster met ups en downs, en ook dit neemt hij er zonder morren bij. Hij is mijn held 🥰.
Waarom verdient hij het om in de schijnwerpers te staan? Omdat wat hij (en onze dochter) doet vaak niet gezien wordt en vaak als normaal beschouwd wordt, terwijl het dat zeker niet is. Bovendien klaagt hij nooit; voor velen is hij een voorbeeld. Hij heeft zijn eigen droom moeten opgeven en toch is hij de zon in mijn leven.