Manal is een ongelooflijk straffe dame. Zij vluchtte bijna 3 jaar geleden met 4 van haar 5 kinderen uit Gaza (de oudste vervoegde het gezin later) en kwam na opvang in een Rode Kruis centrum in Alveringem terecht, een dorp op het platteland bij Veurne. Ik ontmoette Manal in volle lockdown toen de Leerwinkel West-Vlaanderen een online chatpartner zocht om samen Nederlands te oefenen. Intussen, na meer dan een jaar, is Manal een vriendin voor het leven geworden. Haar Nederlands is er op vooruit gegaan (Knack vindt in haar een gulzige lezer!), ze werkt keihard en vecht voor haar kinderen, maar ze heeft vooral een ongelooflijk groot hart. Ondanks haar eigen moeilijke, onzekere situatie (het gezin is nog niet definitief erkend en elk gezinslid kan intussen een boek schrijven over de bijna dagelijkse confrontatie met racisme en discriminatie) heeft ze altijd aandacht voor mijn situatie (ik ben chronisch ziek), voor mijn gezin, voor alles wat ons bezig houdt. Soms heb ik het gevoel dat zij mij al meer heeft gegeven dan wat ik haar ooit zal kunnen geven. Dus ja, Manal is mijn heldin, omdat zij een vrouw uit de duizend is, die op handen wordt gedragen door haar gezin en het verdient om één keer in haar leven op een voetstuk gezet te worden.
