Mijn ouders zijn mijn helden, nu denkt u waarschijnlijk onze ouders zijn vaak onze helden en dat is ook zo… Voor mij is het nog een tikkeltje anders. Ik ben ondertussen 32 jaar en omdat ik een motorische beperking heb, kunnen ze niet zorgeloos genieten, zoals de meeste ouders dat kunnen wanneer hun kinderen volwassen worden. Ik heb dagelijks hulp nodig om naar therapieën te gaan, om boodschappen te doen, om eten te maken, en zo kan ik blijven doorgaan. Daarenboven heeft mijn oma nu ook extra hulp nodig en ik voel dat het voor hen allemaal teveel wordt. Mijn moeder werkt ook nog. Mijn beide ouders hebben een volledige carrière gehad en zonder hun doorzettingsvermogen en hun vertrouwen in de dokters zou ik zelfs niet kunnen stappen. Daarom zou ik graag hebben dat zij nu eens in de watten gelegd worden.
