Ons pad is 21 jaar geleden gekruist. Ze was mijn lerares Nederlands-Engels en ook mijn vertrouwenspersoon op school. Het contact is er alleen maar nauwer op geworden. Van de dag dat ik vroeg ”Mevrouw niet boos worden, maar was jij vroeger een trut?”. Dit in de zin zoals meisjes echt meisjes kunnen zijn. Haar antwoord was “Maar Laura, wat vraag je me nu?”. Hier moeten we nog vaak om lachen.
Awel, ik kan je zeggen dat sindsdien zij voor mij enorm veel betekent. Ook buiten de schooluren gingen we bv. naar een echte girls-only movie kijken, een terrasje doen en enkele keren gaan schaatsen.
Wat me vooral bij blijft is dat ondanks in welke moeilijke situatie ik me begeef, zij zonder vooroordelen mij mezelf laat zijn en me steunt en helpt waar ze kan. Me bijstaat als ik wat niet zou durven. We hebben samen ook al veel tranen van verdriet, maar ook van geluk met elkaar gedeeld.
Ook onze mud-run samen was een hele onderneming. Maar zoals ik al liet weten, ze stond er.
Ook toen mijn mama laatst overleden was stond ze naast me. Zonder haar zou ik niet geweten hebben waar ik de moed zou gehaald hebben om naar de crematie te gaan.
Dus nogmaals, ondanks mijn temperamentvol persoon staat ze er dan nog steeds.
Die geweldige Mevr. Thiry zoals ik haar steevast noem. Zij verdient het om in de watten gelegd te worden en de erkenning van Heldin te krijgen.