Al zes jaar lang rijden ze van het ene ziekenhuis naar het andere met mij, van de ene wachtkamer naar de andere en bijna altijd slecht nieuws. Ik nomineer mijn ouders omdat zij er onvoorwaardelijk voor mij zijn.
Ik ben 17 en heb zeldzame ziektes. Ik sta op met helse pijn en ga slapen met helse pijn. Ik huil, snik, schreeuw en gil van de pijn. De pijn is niet te houden. Een hel, een ware nachtmerrie. Toch zijn mijn ouders er altijd voor mij. Ze zijn er als ik wakker word na een operatie, laten hun werk liggen als er iets is met mij, ik slaap bij hen in de kamer als ik aanvallen heb, ze troosten mij, ze laten me lachen, ze proberen mij af te leiden, ze spelen spelletjes met me, houden mijn hand vast, … Ik ben mijn gezin ontzettend dankbaar. Er waren momenten dat ik het niet meer zag zitten, er waren ontelbare momenten dat we slecht nieuws te horen kregen, steeds waren ze er voor mij. Ze passen hun aan aan mij. Ze steunen mij. Ze helpen me met werkelijk alles, zowel overdag als ‘s nachts.
Ik vind dat mijn ouders het absoluut verdienen om eens in de schijnwerpers te staan omdat ze er ten alle tijden zijn voor mij, veel meer dan je kan verwachten en denken. Meer dan dat ik kon hopen. Ze cijferen hen compleet weg voor mij. Ze doen alles voor me. Ze helpen me met alles. Ze zorgen voor me. Ze laten me lachen en troosten me. Ze zijn er onvoorwaardelijk voor me en ik wil dat ze weten dat ik er ook voor hen ben en ze ontzettend dankbaar ben. Liefste mama en papa, ik hou van jullie!